Door Leo Bloemhard
Geboren in Manokwari (voormalig Nederlands Indië) en nu woonachtig in Breukelen. Ik ben getrouwd, heb 2 kinderen en 2 kleinkinderen. Ik ben Delfts informatica ingenieur en heb 42 jaar diverse ICT management functies bekleed. Mijn laatste functie was CIO bij Aegon en ben o.a. verantwoordelijk geweest voor Aegon Azië. Inmiddels ben ik gepensioneerd en een zeer actieve vrijwilliger voor diverse organisaties. Ik heb zelfs ook voor KPN in Indonesië gewerkt, waar ik meegeholpen de Mobiele Telecom provider Telkomsel op te zetten. Inmiddels de grootste mobiele operator van Indonesie.
Ik ben zeer geïnteresseerd in de Nederlands Indische geschiedenis en met name de 2e wereld oorlog periode.
Ik ben na mijn pensionering een Active vrijwilliger geworden en geef o.a: gastlessen over Nederlands Indië op de basisscholen in de Gemeente Stichtse Vecht en ook voor de Stichting Gastdocenten WW2 ZO Azië. Ik ben bestuurslid geweest bij de Stichting Dialoog NJI (Nederland Japan Indonesië). Mijn persoonlijk verhaal gaat over de Indië oorlogstijd van mijn ouders. Mijn moeder Jeanne van Heuven van Staereling heeft in een Japans Interneringskamp Tanjung Karang in Zuid Sumatra gezeten en daar de Japanse bezetting meegemaakt, maar ook het begin van de Bersiap periode. Mijn vader Fredrik Bloemhard heeft als KNIL militair samen met Australische commando’s 10 maanden lang een guerrilla strijd op Timor gevoerd en kon eind 1942 naar Australië ontsnappen. Dank zij de spectaculaire redding door de Nederlandse Torpedo jager de Tjerk Hiddes. Mijn vader is hiervoor ook gedecoreerd met een aantal onderscheidingen waaronder het ‘Timor Kruis’ (Ereteken voor bijzondere Krijgsbedrijven met gesp “Timor 1942”). Ik ben initiator van een historisch onderzoek, over de Guerrilla strijd op Timor. Dit heeft geresulteerd in een website (www.verzettimor1942.nl) en een boek: “Zij wilden niet buigen, De Guerrilla van het KNIL op Timor 1942” (ISBN 978909364957).
Helaas zijn ook veel familieleden omgekomen bij de Birma spoorlijn, Japanse interneringskampen en tijdens de ‘Hell Ships’ transporten naar Japan.
Na de oorlog gingen mijn ouders in 1949 naar voormalig Nederlands Nieuw Guinea, waar ze elkaar ontmoetten, trouwden en waar mijn oudste zus Laurain en ik geboren zijn in Manokwari.
In 1954 zijn we naar Nederland gerepatrieerd, waar we ons nieuwe leven hebben opgebouwd en ons gezin nog werd uitgebreid met een broertje (William) en een zusje (Yvonne).
Ik vind het belangrijk dat er meer bekendheid wordt gegeven aan de oorlog die in Nederlands Indië heeft plaats gevonden en waarbij vele Nederlanders zijn omgekomen. Een vooral dat er meer kennis ontstaat over de achtergrond van de vele mensen uit voormalig Nederlands Indië, die in Nederland hun bestaan hebben opgebouwd. En dat wij leren van de geschiedenis, ook toen moesten de mensen uit vluchten nadat Indonesië onafhankelijk werd.